บันทึกรัก cororanod

blog ที่รัก

สวัสดีวันอาทิตย์

เมื่อคืนแทบจะนอนไม่หลับ เพราะบรรดายุงตัวเขื่อง แว๊กกกก ยุงลาย ฮือ... น่ากลัวเหลือเกิน กว่าจะหลับตาลงได้ อยู่ที่นี่คงได้หลับได้นอนน้อยกว่าที่ควรจะเป็น ทั้งๆที่พยายามข่มตามากว่าชั่วโมงแล้ว ครั้นได้หลับลงไป ก็ต้องสะดุ้งตัวตื่นเพราะรู้สึกเหมือนเข็มเล็กแหลม แทงลงไปผ่านผิวหนัง ไม่นะ เหนื่อยแล้ว อยากนอน

อรุณสวัสดิ์ เป็นคำพูดที่เรียกได้ว่าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำสำหรับวันนี้ แสงอาทิตย์อ่อนๆที่เพิ่งจะทอแสง ดุจบุษราคัม งามงดวุ้งเวิ้งอยู่ ณ ปลายฟ้า มองลอดผ่านหน้าต่างบานน้อยที่ผุพังไร้คนดูแลมานาน ปทุมเหลืองอ่อนอำไพ โบกไสว พลิ้วไปกับสายลม ผิวน้ำระรวยริ้วเป็นคลื่นน้อยๆ สาดซัดเข้าขอบสระบัว ศาลาน้อยที่ทอดตัวลงไปในน้ำดูสงบร่มเย็นยิ่งนัก เริ่มปรับตัวและทำใจได้ในระดับหนึ่งแล้ว

หกโมงเช้า อากาศเย็นๆปลุกให้เข้าห้องน้ำ แปลกที่ตาสว่างไม่งัวเงีย เข้าห้องน้ำจัดการกับภารกิจส่วนตัว รีบรุดขับจักรยานยนต์ขันสวย อำนวยความสะดวกจาก พี่ศูนย์ใกล้ใจ แต่ต้องแบ่งกันใช้กับพี่ Ext เช้านี้พวกเรามีกิจกรรม สำรวจและท่องเที่ยวสักเล็กน้อย นั้นคือไปตลาดนัดวันอาทิตย์ ที่สงขลา วี๊ดวิ้วววว สายลมที่ผ่านหน้ามาเย็นจนหน้าชา มุ่งหน้าไปยังคิวรถระโนดสงขลา รถคันแรกได้ผ่านสวนทางผ่านเราไป เมื่อถึงคิวรถก็ได้รู้ว่า ยังมีรถเที่ยวต่อไปอีกครึ่งชั่วโมงข้างหน้า ต้องรีบกลับมาปลุกเพื่อนๆอาบน้ำอาบท่าเสียให้เรียบร้อย

เมื่อทุกคนพร้อมเดินทาง ก็ออกไปรอรถที่จะผ่านหน้าโรงพยาบาลมุ่งสู่ตัวจังหวัดสงขลา เพียงครู่เดียวรถเมล์สีแดงคันใหญ่ก็แล่นมาจอดเบื้องหน้าพวกเราอย่างเชื่องช้า พร้อมกับสมาชิกบนรถอีกไม่มากนัก รถค่อยๆแล่นออกจากหน้าโรงพยาบาล ไม่รีบร้อนตามประสารถโดยสาร ที่แวะรับส่งผู้โดยสารตลอดระยะทาง ราคาเบ็ดเสร็จ 60 บาท ส่งตรงถึงสงขลา บนรถเมล์มีผู้คนมากมาย คุณลุงคุณป้า ที่กำลังจะไปตลาดนัด คุณแม่ที่พาลูกสาวจะไปตัดแว่นใหม่ คุณยายที่กำลังหิ้วกระเป๋าสานใบเขื่องขึ้นมาบนรถ เตรียมตัวไปเยี่ยมลูกหลานที่ไหนสักแห่ง หลากหลายผู้คนบนรถเมล์ หลากหลายกิจกรรมบนรถที่ทำให้เราได้เรียนรู้วิถีชีวิตของผู้คน การไปเที่ยวครั้งนี้ไม่ใช่เพียงเพื่อความสนุกสนาน แต่แฝงไปกับการศึกษาบริบททางสังคม การสัญจรไปมาในแต่ละที่แต่ละแห่ง จุดมุ่งหมายปลายทาง จะบอกได้ว่าแต่ละคนมีวิถีชีวิตเป็นเช่นไร หากเป็นคนเมือง คงจะโดยสาร รีบเร่งเพื่อให้ถึงจุดหมายปลายทาง ทำงาน โดยแทบไม่ได้สนใจหรือมองไปยังสถานที่รอบข้างว่ามีการเปลี่ยนแปลงเช่นไรบ้าง หากแต่วิถีคนในชนบทเช่นนี้ การขึ้นมาบนรถโดยสารก็ไม่ต่างอะไรกับการไปออกงานสังคมย่อยๆ ที่จะต้องเจอผู้คนที่รู้จัก ทักทายกันแทบจะต้นยันท้ายรถเลยทีเดียว เห็นแล้วก็ดูอบอุ่นไม่น้อย การเดินทางไปไหนก็ดูไม่ค่อยน่ากลัว เพราะ ต่างคนต่างรู้จักและช่วยเป็นหูเป็นตาให้กันและกัน จากฟากนี้ตะโกนไปฟากโน้น ทักทายปราศรัยกันเป็นระยะๆ ภาพที่เห็นคุณแม้อุ้มลูกขึ้นมาบนรถ หน้าตายิ้มแย้มทักทายคุณย่าคุณยาย โอบอุ้มลูกน้อยไว้แนบอก ค่อยๆป้อนข้าวเหนียวหมูปิ้ง อาหารง่ายๆยามเช้า ทำให้อดอมยิ้มไม่ได้

ลมเย็นโกรกผ่านกระจกแรงจนผมปลิว แสบตาไปหมด เหมือนคุณลุงข้างหน้าจะรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น หรือเพราะลุงแกก็รู้สึกเช่นเดียวกับพวกเรา จึงเอื้อมมือมาช่วยเราปิดหน้าต่างที่ส่วนหนึ่งล้ำไปอยู่ฝั่งคุณลุง ความมีน้ำใจที่เราไม่อาจจะปฏิเสธได้ มีให้เห็นกันอยู่บ่อยๆ ออกจะเป็นข้อโดดเด่นเหลือเกินสำหรับคนที่เราชาวเมืองมักจะบอกว่าเป็นพวกบ้านนอก และใช้ความมีน้ำใจของพวกเขาเหล่านั้น หาผลประโยชน์กันมากมาย ทิวทัศน์รอบข้างที่ผ่านไปน่าสนใจจนเข้ามาแทนที่ความคิดต่างๆที่ฟุ้งอยู่ในหัว ทุ่งนา ป่าเขา ที่ดูเป็นเรื่องปกติของแถบนี้ ก็ดูแปลกตาสำหรับคนที่อยู่ในเมืองมานานเช่นเรา ภาพการแต่งกายที่แปลกตาไม่ได้intrainไม่ได้modernไม่ได้ล้ำสมัยตามยุค เหมือนกับที่กำลังโด่งดังในชีวิตสังคมเมืองที่พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง ด้วยเสื้อผ้าอาภรณ์ ข้อนี้คงไม่ปฏิเสธตัวเองก็พยายามทำตัวให้ดูดีขึ้นด้วยการแต่งกาย สร้างบุคคลิกภายนอกให้ดูน่าสนใจ แต่ที่แห่งนี้คงไม่เป็นเช่นนั้น เสื้อผ้าสีทึมๆ ง่ายๆ เสื้อยืดกับกางเกง หรือจะเป็นเสื้อกับผ้าถุงอีกสักผืน ก็เพียงพอสำหรับที่จะออกไปตลาดนัด ไปวัด หรือไปทำธุระใดๆใกล้บ้าน ก็ไม่เห็นมีใครมองว่าแต่งตัวไม่ได้เรื่อง หรือไม่ทันยุคทันสมัยอันใด

ผอยหลับไปนานเท่าไรไม่ทราบ รู้ตัวอีกทีก็เห็นภาพสายฝนข้างนอก ประปราย เทลงกระทบกระจกเปาะแปะ ภาพข้างนอกดูจางหายเพราะสายฝนอีกรอบ รถก็แล่นสู่ตัวจังหวัดสงขลาต่อไป...


กิจกรรมวันนี้ไม่มากมายอะไร เพียงแค่เปลี่ยนที่รับประทานอาหารใหม่ เดินตลาดนัด สำรวจวิถีชุมชน ค่อนไปทางเมืองนิดๆ แต่อะไรๆก็ยังดูแต่งต่างจากในหาดใหญ่ เช่น อาหารการกิน รู้มั๊ย ยังมีการขายพวกรากไม้รากสมุนไพรหลากสรรพคุณกันอยู่เลย นี่ขนาดว่าตัวจังหวัดแล้วนะ แล้วในระโนดจะมีบ้างหรือเปล่านะ

บ่ายๆ ก็กลับระโนดกัน อิ่มท้อง อิ่มใจ บนรถขากลับ ยืนจนถึงระโนดกันเลยที่เดียว เมื่อยก็เมื่อย แต่ว่านะ... นี่แหละความเป็นจริงที่เราจะต้องเจอ แม้ต้องเบียดเสียดกันบ้าง แต่ลุงข้างๆก็ยืนอยู่เป็นเพื่อน ปากก็เล่าโน่น โม้นี่ไปเรื่อยๆ ก็เห็นแกมีความสุขดีแม้จะต้องยืนจนเกือบๆจะถึงระโนดเลยทีเดียว แม้จะประหลาดใจ แต่ก็อดที่จะยินดีที่เห็นความอดทนไม่ได้

ประสบการณ์ครั้งนี้ก็ส่งเสิรมการมาอยู่โรงพยาบาลชุมชนได้ไม่น้อย