บันทึกรัก cororanod (ต่อ)

blog ที่รัก
สวัสดีวันศุกร์

เช้าวันแรก อากาศเย็นๆที่ปลุกให้ตื่น แม้ไม่อยากลืมตาขึ้นมากนักเพราะยังเช้าอยู่ แต่ตาก็สว่างเสียจนไม่อยากจะนอนขดอยู่บนเตียง 6โมงเช้า อากาศช่างแตกต่างจากเมื่อวานก่อนนอนเสียเหลือเกิน สามสาวนอนด้วยกันสามคน หัวขวดสองคนนอนกับน้องพิว ส่วนก้องกริ๊โดนทิ้งให้นอนคนเดียวข้างบน ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง ช่วงนี้ดูเธอไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ไอได้ตลอดเวลาจนคนแดง เห็นอมแต่ยาอมมะแว้ง ไม่รู้จะได้เรื่องหรือเปล่า เห็นว่าเป็น illness ล่ะ เนื่องจากไข้ใจ อิอิ

น้ำที่เปิดเต็มไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เพราะว่าถูกเตือนไว้ว่าตอนเช้าน้ำจะไม่ไหลเพราะใช้กันเยอะ บ่งบอกให้รู้ว่าเราเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นมา แสงแดดอ่อนๆ ค่อยๆทอแสงมาจากขอบฟ้าฝั่งตะวันออก ยิ่งทำให้สดชื่น ตื่นเต็มตายิ่งขึ้น สายน้ำเย็นๆจากขันที่รดตัว ช่างเย็นสบาย แต่น้ำก็ไม่ได้เย็นจัดนัก สภาพห้องน้ำแสนเล็ก บนผืนน้ำในถังก็เป็นคราบมันๆ หันไปรอบตัวแม้แต่ราวตากผ้าในห้องน้ำก็ยังไม่มี น้ำตาอุ่นๆก็รินไหลออกมาอีกครั้ง เอาน่า...ปลอบตัวเอง คงดีกว่าเด็กนักเรียนในปอเนาะตั้งเยอะนะ แข็งใจอาบน้ำต่อไป เดินกลับมายังบนที่นอน แทบจะกระโดดลุกออกอย่างเร็ว คราบเลือดบนที่นอนนี่คืออะไร เปรอะที่นอนไปหมด ทีแรกนึกว่าเป็นระดู แต่ก็คงไม่ใช่ สำรวจไปรอบๆ ก็ได้พบกับต้นตอ นั่นคือซากยุงหลายสิบตัวที่นอนตาย เลือดซึมไหลเลอะผ้าปูที่นอนไปหมด ชวนให้คิดเสียเหลือเกินว่าเมื่อคืนนี้เกิดสงครามขนาดย่อมจนต้องล้มตายกันเลยหรือ???

ภารกิจเช้านี้ ต้องไปหาอาหารกันทานที่โรงครัว โดยมีเพียงคำใบ้สั้นๆจากพี่ว่า "เดินตรงไปเลี้ยวซ้ายที่หอผู้ป่วย ตรงไปและตรงไป" ขอบคุณสำหรับคำใบ้มาก คงจะดีไม่น้อยหากจะพาพวกเราไปเดินทัวร์กันสักนิด แต่ก็ไม่เป็นไร สบายมาก แต่ว่าไอ้ห้องที่พี่นัดประชุมเช้านี้นี่สิมันอยู่ที่ไหน พี่ก็บอกใบ้แค่ว่า "ห้องกระจกใสๆ ใกล้ๆบันได" เอ่อ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันชื่อห้องว่าอะไร อ้าว..แล้วพวกเราจะรู้ไหมล่ะเนี่ยะ

ข้าวต้มมื้อแรกเย็นชืด สามสาวกับน้องแปดเท่านั้นที่รับประทานอย่างฝืนทน ยึดคติกินเพื่ออยู่ไม่ได้อยู่เพื่อกิน ที่เหลือขอบาย เป็นน้ำเต้าหู้กับส้มหนึ่งผลดีกว่า จากนั้นก็ค้นหาห้องแห่งความลับกัน ทั่วทั้งโรงพยาบาลว่า ห้องกระจกใสๆใกล้ๆบันไดอยู่ที่ไหนกัน แทบจะไม่มีคนรู้จัก ถามคนโน้นก็บอกนี้ ถามคนนี้ก็บอกห้องนั้น จนกระทั่งเจอกับพี่เกตุจึงได้รู้ว่า อ๋อ...อยู่ที่เราเดินผ่านมานี่เอง แต่แหม มันก็มีกระจกใสๆอยู่ทุกห้องล่ะพี่ วันนี้ก็เพิ่งจะได้ฤกษ์แนะนำสถานที่กิจกรรมปฏิบัติงาน

ก้อง ฝน ไปคลินิคเวชฯ ที่ตลาด
ฝน ตั๊ก อยู่คลินิกศูนย์ใกล้ใจที่รพ.(เป็นPCUของรพ.อ่ะ)
น้องพิว ฉายเดี่ยวออกOPD ตรวจคนไข้ครึ่งร้อย
แป๊ก แปด ไปศูนย์แพทย์ CMU ห่างจากรพ.ไปประมาณ 10 กิโล แม่เจ้า ไม่ได้กลับมาทานข้าวเที่ยงด้วยกันเพราะระยะทางแสนไกล บวกกับคนไข้ที่เยอะเหลือเกิน

ช่วงบ่าย ก้อง ฝน ฝน ตั๊ก + พี่ Ext อีก 3 คนออกเยี่ยมบ้าน เกาะติดobserveพี่ๆเค้าไปดู 1 เคส เพราะว่าที่พวกเราไปทั้ง 4 คนนั้นวันนี้ตอนบ่ายเค้ามีประชุม ไม่ได้ออกเยี่ยมบ้านเลย แทนที่จะอยู่บ้านพักอย่างเปล่าประโยชน์ จึงขอติดตามพี่ๆ Ext ไปเยี่ยมบ้านด้วยคน เป็นประสบการณ์ที่ร้อนอย่างน่าประทับใจ ขนาดอยู่หาดใหญ่ยังไม่ร้อนแบบนี้มาก่อนเลย เฮ้อ...

อยากจะร้องไห้ มาวันแรกก็ไม่ประทับใจเสียแล้ว ทำงานวันแรก ก็เน่า โอ๊ย ชีวิตที่เหลืออยู่ต้องกล้ำกลืนเท่าไหร่ บอบช้ำเหลือเกิน แพทย์พี่เลี้ยงก็ดูเข้มงวดและก็ดูดุ น้องพิวคาบข่าวมาบอกว่า พี่สั่งให้เขียนอะไรก็ไม่รู้วันต่อวันเสียด้วย ความรู้สึก หรือสิ่งที่ได้เรียนรู้อะไรทำนองนี้แหละ ส่งพี่วันละ2หัวข้อ แง้... (ภาวนาให้น้องพิวพูดเล่น)

ชีวิตวันนี้จะเป็นอย่างไร ไม่ต้องหาคำตอบหรอกเพราะเห็นกันอยู่ หากไม่มีความสุขแล้วเราจะได้เรียนรู้อะไรกันนะ ทำไมมันไม่เหมือนตอนเราไปselectiveตอนปีสี่เลยนะ???